25 juni 2015 - Op het WK Beachvolleybal dat morgen in Den Haag officieel wordt geopend, zijn ook Nederlandse scheidsrechters actief. Wie zijn het en wat hebben zij met beachvolleybal? We gooiden vijf balletjes op, allereerst bij internationaal scheidsrechter Bas van der Meijden (38 jaar, getrouwd, vader van drie zoons). Hij kijkt uit naar het fluiten op de Hofvijver. “Het liefst ook de finale, al zal dat sowieso niet gebeuren als er een Nederlands team in die finale staat.” Van der Meijden is in het dagelijks leven werkzaam als Project Manager bij KWD resultaatmanagement en fluit al volleybalwedstrijden sinds 1996. In 2004 stapte hij over naar beachvolleybal.
Hoe ben je met beachvolleybal in aanraking gekomen?
‘In 2004 heb ik de bijscholing beachvolleybal gedaan nadat ik als nationaal scheidsrechter geslaagd was. Tot 2007 bleef ik in de 1e divisie fluiten, waarna ik na een beoordeling van de de toenmalige werkgroep arbitrage beach toestemming kreeg om ook Eredivisie te gaan fluiten. Ook mocht ik dat jaar meteen als 2e scheidsrechter bij de damesfinale van het NK Beach optreden. Uiteindelijk ging ik in 2009 naar de internationale cursus, sinds 2010 ben ik officieel internationaal scheidsrechter. Dit is mijn tweede WK, ik fluit dit jaar ook mijn vierde EK. We weet wat er allemaal nog volgt!’
Wat is er zo leuk aan het scheidsen van beachvolleybalwedstrijden?
‘Op verzoek van de Nevobo stapte ik via een bijscholing de beachvolleybalwereld in. Eenmaal in het wereldje ondergedompeld, kom je er niet meer weg. Eén van de leukste dingen van beachvolleybal is de competitievorm. Doordat het toernooien zijn, werk je met meer collega's tegelijk samen en heb je de kans om gedurende de dag je leerpunten direct toe te passen. Dat is toch wel wat anders dan in de zaal, waar je één wedstrijd per dag/weekend fluit en de feedback (toen nog) een aantal weken later pas kreeg.’
Hoe lang fluit je al nationaal en internationaal en welke opleiding heb je hier voor gevolgd?
‘In 1996 begon op het laagste niveau in de zaal waarna ik snel doorgroeide naar de 3e divisie. In 2002 heb ik de laatste ONS (Opleiding Nationaal Scheidsrechter, voorloper VS4, red.), in 2004 de bijscholing beachvolleybal in Callantsoog en Almere, waarna ik in 2009 de internationale cursus in Vaduz heb gevolgd.
Tijdens de ONS vroeg docent Appie Krijnsen wat onze ambitie als scheidsrechter was. Mijn antwoord was dat ik ooit de Olympische finale wilde fluiten. Toen nog in de zaal, maar nu kies ik voor de finale op strand. Of dat gaat lukken weet ik nog steeds niet, maar ik hoop stiekem volgend jaar naar Rio te mogen. Een belangrijke randvoorwaarde hiervoor is een goede prestatie op het WK.’
Hoe bereid je je voor op een WK?
‘Eigenlijk heb ik geen specifieke voorbereiding. Door de extra werkzaamheden die ik doe voor Nevobo (werkgroep spelregels en werkgroep arbitrage beach) en de FIVB (beoordelingsformulieren en beheren scheidsrechters database) weet ik wat er speelt en wat de specifieke eisen van het moment zijn. Ik heb ook een redelijk sterk geheugen, waardoor ik de verplichte spelregeltoets op een toernooi altijd wel goed maak. Voor het WK specifiek blijf ik vooral het nieuws veel volgen. En ik heb hulp gezocht bij een diëtiste om mijn gewicht en buikomvang wat naar beneden te krijgen. Elk jaar moeten we namelijk een medische keuring ondergaan en een certificaat daarvan indienen. Als je buiten de gezondheidseisen valt, moet je verplicht een traject volgen tot je wel aan die eisen voldoet. De eisen zijn een BMI van onder de 30 en een buikomvang van maximaal 102 cm voor mannen en 88 cm voor vrouwen, maar er wordt ook gekeken naar oog- en oorfunctie en bloeddruk.’
Wat is je mooiste internationale ervaring?
‘Tot nu toe zijn er meerdere hoogtepunten waaronder de halve finale dames op het WK in 2013 in Polen en de halve finale heren op onze eigen Grand Slam in 2014. Ik zou iedereen die overweegt internationaal te gaan fluiten, dat aanraden. Je komt terecht in een wereld vol mensen met dezelfde interesse en passie. Een goede basis voor het ontstaan van vriendschappen, daarnaast kun je je een elkaar optrekken en zo van elkaar leren.’