Net als in Londen 2012 doet Bert Korteling, teammanager van Beachvolleybal Team Nederland (BTN), een paar keer per week vanaf de Copacabana in Rio verslag van zijn belevenissen. Hij geeft een kijkje achter de schermen en belicht niet alledaagse zaken bij of in de buurt van de staf en spelers van BTN. Berichten die niet in de media verschijnen.
Verzoek
Op verzoek toch nog een negende en laatste artikel. Wat gebeurde er na de gewonnen wedstrijd om het brons? Hieronder de impact van een Olympische medaille. Alexander en Robert wonnen de wedstrijd om het brons en dus voor het eerst een Olympische medaille voor beachvolleybal. De doelstelling voor de Nevobo en Beachvolleybal Team Nederland (BTN) is hiermee gehaald. Het volleybal damesteam is vierde geworden. Nog nooit eindigde het damesteam zo hoog op de OS, na een 6e plaats in Barcelona 1992 en een 5e plaats in Atlanta 1996. Het zit er bijna op.
Vreugde
Gek genoeg was ik niet erg gespannen voor de wedstrijd tegen de Russen. Ik had iets over me, dit gaat goed komen. Nadat de speaker ook had vermeld dat onze jongens al vier keer van ze had gewonnen en maar een keer verloren, nam dit gevoel alleen maar toe. Maar ik wist natuurlijk ook wel hoe sterk de Russen waren, ze hadden niet voor niets in de poulefase van Reinder en Christiaan gewonnen. Onze jongens komen 18-20 achter en..... ze doen het weer. Terugkomen van een ogenschijnlijk onmogelijke achterstand en winnen de set. In de 2e set gebeurt het tegenovergestelde, van 20-17 voor naar 20-20!! Het moet toch ni.. ...... ...... De laatste bal en dan de uitbarsting van vreugde en emotie bij alles wat BTN is en familie/vrienden.
Impact
Kort na de wedstrijd, er zit een uur tussen de twee finales, naar onze bar dichtbij de spelersuitgang op de Copacabana. Een kleine open bar waar ze wat kleine dingetjes verkopen. Het is onze uitvalsbasis geworden de afgelopen weken. Na wedstrijden even stoom afblazen, even ontspannen en afspraken maken voor de volgende dag. Er werd een spontaan feestje gevierd, met een paar emmertjes Skol (bier). De finale werd via een TV scherm aldaar gevolgd. Ondertussen werden ook de verrichtingen van het dames volleybalteam gevolgd. Die derde set....., jammer, ze verliezen de halve finale van China. Alexander komt wat later, hij moet naar de dopingcontrole. Leuk geintje van zijn teammaat Robert. Om te bepalen wie van elk team naar de dopingcontrole gaat, moeten de spelers van 2 zakjes er 1 pakken. Robert kon de nummers zien en pakt zonder dat iemand het door heeft degene die niet tot een controle leidt. Alex is dus de Sjaak en Robert lacht zich scheel. Hij wint samen met zijn maat een eerste beachvolleybalmedaille ooit en fuckt hem ongeveer 10 minuten later met deze controle.
Daarna, het was ondertussen rond 01.00 uur, weer het stadion in. De huldiging (foto). Mooi, mooi, mooi. En vervolgens weer terug naar ons boulevardcafeetje, alwaar ook familie en partners van de spelers aansloot. De twee zussen van Alexander zijn speciaal voor deze wedstrijd vanuit Nederland over komen vliegen. Dit gold ook voor Michel Everaert. Om 04.00 uur onder de wol voor een korte nachtrust. Een voldaan gevoel. Wat een verschil tussen winnen en verliezen van de kleine finale. Het beeld van 4 jaar geleden in Londen schiet voorbij. Zo groot als de impact van verliezen is, zo groot is die van de winst. Na de medaille uitreiking komt de aandacht. Al vroeg op de vrijdag de eerste appjes en smsjes. Nog even hebben we het idee om als spelers en staf op vrijdag een gezamenlijk diner te doen. Na gesprek met Hans van Nieuwenburg (media NOC) kan het in de prullenbak. Hij zegt letterlijk: “Vandaag is het 100% media verplichtingen, ga er vanuit dat er niets anders mogelijk is.” Oke, no worries.
The day after
Korte omschrijving, media, media, media, van Radio 538, Peter Heerschop/Viggo Waas tot Studio NOS TeamNL. De boys doen het goed op TV, ze krijgen complimenten over hun optreden. Geen kapsones, zwaarwichtig of gespannen gedoe maar een goede babbel en vooral vreugde en blijdschap uitstralen. Over de verwachtingen voor Tokio is Alexander op TV duidelijk, dat wordt zilver. Ga maar na; Beijing 5e plaats, Londen, 4e en Rio 3e. Wat mij betreft gaan die boys dus nog 8 jaar door.
Vanaf 21.00 is iedereen van BTN in het Holland Heineken Huis voor de huldiging. Een mooi format in het HHH, vooral voor de atleten. Dit blijft toch echt speciaal. De hockeydames doen hun imago eer aan. Na hun huldiging blijven ze nog een uur op het podium dansen, waarbij de ene na de andere goudgele Hei..... rakker erin gaat. Een mooi stel meiden. Ook bij hun even de emotie eruit en wat afreageren. Guus Meeuwis zingt, dit is op en top Hollands.
Later kreeg ik van heel veel kanten te horen dat het zo mooi was dat we dit brons hiermee zo op waarde hebben weten te schatten. Brons is geen troost, zoals het woord troostfinale doet vermoeden. Brons is een Olympische medaille en die heb je voor altijd. Een grootse prestatie en zoveel trots bij iedereen die voor oranje is.
Triathlon dames
Het is zaterdag en Rachel Klamer, die 2 dagen in ons appartement verblijft, doet mee aan de triatlon, 1500 meter zwemmen, 40 km fietsen en 10 km lopen. Als ik er aan denk krijg ik al acute spierpijn. Ze heeft er na Londen weer 4 jaren training opzitten op het NTC Triathlon in Sittard. Ze wordt 10e en daarmee kan iedereen leven. Laat in de middag vertrekken ze weer.
Het zit er bijna op
Morgen wordt de bagage van de spelers en begeleiders die in het Dorp verblijven, al ingecheckt en verhuizen wij vanuit het appartement nog voor 1 nacht naar een onderkomen in Barra vlak bij het Olympic Park. De dag erna naar Nederland. Woensdag as. staat in het teken van het bezoek aan het oude tweede kamer gebouw met de huldiging door de Koning.
Donderdag de Golden Clinic, een dag van de medaillewinnaars met de grote bedrijven die aan NOC verbonden zijn. Aan het einde van die dag is het dan over, uit en afgelopen. We waren erbij en hebben een mooie bijdrage geleverd. Volleybal en beachvolleybal hadden een meer dan goede uitstraling en resultaten. Trots!!