Zojuist is het EK in Poreç (Kroatië) voor de Oranje Zitvolleybaldames begonnen met de openingswedstrijd tegen Oekraïne, waarna vanavond Duitsland wacht. Wij stellen je graag voor aan een aantal vrouwen van Oranje, die stuk voor stuk een indrukwekkend verhaal hebben over hoe hun beperking binnen het Nederlands team hun kracht werd. In dit 5e en laatste deel aanvoerder Elvira Stinissen, die al zestien jaar deel uitmaakt van het team.
Volg de wedstrijd tegen Oekraïne live!
Stinissen nam in 2004 tijdelijk wat meer afstand om twee studies af te ronden, maar al bij de Spelen van Bejing in 2008 stond ze weer in de basisopstelling. Tegelijkertijd bouwde zij een mooie carrière op, eerst bij de provinciale Sportraad en nu alweer een aantal jaren als beleidsmedewerker bij de directie Sport van het ministerie van VWS. Elvira vindt de wederzijdse versterking van deze duale carrière erg prettig: “Als ik aan het werk ben, kan ik toeleven naar een training of een toernooi, maar andersom geldt precies hetzelfde. Die afwisseling is voor mij heel belangrijk, en ook dat ik vanuit beide perspectieven kennis kan inbrengen en uitwisselen.”
“Ik ben geboren zonder bot in mijn rechterbovenbeen, maar tot mijn twintigste wilde ik nooit iets met de gehandicaptensport doen. Pas na een gesprek met de sportconsulent van revalidatiecentrum De Hoogstraat brokkelde mijn weerstand af. Het was tegelijkertijd cool én ingewikkeld om iets nieuws aan te gaan. Ik ging iets doen wat ik helemaal niet kon en dat was een flinke drempel. Achteraf ben ik ontzettend blij dat ik mijn reserves opzij zette, want de sport heeft me enorm geholpen om mijn beperking te accepteren. Ik werd er gelijk helemaal in getrokken en voor ik het wist was ik een topsporter.”
Slechte verliezers
”De eerste jaren wonnen we eigenlijk alles. Die flow, dat was ontzettend gaaf! Als je wint, vergeet je meteen de zware trainingsperiode en alles wat je ervoor moest laten. En toen kwam het verlies van de VS, in de halve finale van Bejing, en het was ook nog eens mijn serve die eindigde in de blokkering. Alles lag in duigen; ik was zo kwaad en teleurgesteld. Ondanks een strakke wedstrijd tegen Slovenië en de bronzen medaille, ging ik met een kater naar huis. Daar nam ik de tijd om stil te staan bij wat er met mij was gebeurd en ik realiseerde me dat het gedurende de wedstrijd al in mijn hoofd had gezeten dat we gingen verliezen. Sindsdien sta ik daar anders in. Je bepaalt zelf hoe je met verlies wilt omgaan, dat kun je mentaal beïnvloeden. Kijk naar Rio: daar speelden we een gave eerste wedstrijd, maar we wonnen ‘m net niet. Dat verlies hebben we het hele toernooi met ons meegedragen, terwijl je ook kunt kijken naar wat er precies gebeurt en welke leerpunten je daarvan kunt meenemen. In dat opzicht zijn wij soms nog slechte verliezers, en dat ondermijnt onze kracht. Om als team nog sterker te worden is het belangrijk om te leren van onze verliezen en de boel te relativeren.”
Schuren en knallen
“Als aanvoerster houd ik de boel scherp. We stellen vooraf doelen en maken afspraken met elkaar, maar dan moeten we ons ook daaraan houden. Ik ben heel opmerkzaam en handel daar dan ook naar. Mijn teamleden wijzen mij soms op mijn opgeheven vingertje, maar ik ben net zo fel op mezelf als op de anderen, hoor. Ik wil gewoon alert blijven om te voorkomen dat we in oude valkuilen stappen, en dan moet je ook oog hebben voor de processen die zich onder water afspelen. Als topsporter heb ik ervaren dat het mag schuren en knallen, dat moet zelfs! Daar heb ik ook in mijn werk profijt van, want aan de oppervlakte valt weinig te halen. Door hoge toppen en diepe dalen te durven ervaren, leer je ook wat echt belangrijk is in het leven. Die relativering heeft me als sporter en als mens alleen maar sterker gemaakt.”
Vanzelfsprekend doen wij verslag van de verrichtingen van onze dames en heren, die morgen beginnen, op deze site. Klik hier voor de officiële EK-site.