Van 4 tot en met 12 november staat voor de Oranje Zitvolleybaldames het EK Zitvolleybal in Poreç (Kroatië) op de kalender. In aanloop naar dat continentale kampioenschap stellen wij je graag voor aan een aantal vrouwen van Oranje, die stuk voor stuk een indrukwekkend verhaal hebben over hoe hun beperking binnen het Nederlands team hun kracht werd. In deel 4 spelverdeler Jacqueline Koppers, die door de ziekte Multiple Sclerose de overstap maakte van staand naar zitvolleybal.
Rechtdoorzee
Bij Jacqueline Koppers werd volleybal met de paplepel ingegoten. Het hele gezin stond in het teken van deze gezamenlijke passie en Jacqueline speelde al vanaf haar zesde. Voor een sportdier in hart en nieren was het ook niet meer dan logisch dat zij het CIOS ging doen. Totdat zich bij haar de ziekte MS openbaarde. Ze hield het staande volleybal nog jarenlang vol, maar had op het laatst drie dagen nodig om van een wedstrijd te herstellen. Met pijn in haar hart schakelde zij over op een rol als trainer/coach, maar ze bleef het teamsporten missen. Een eerste kennismaking met het nationale paravolleyteam liep spaak, maar sinds 2017 is ze terug. “Ik heb er goed over nagedacht. Ik weet steeds beter waar ik mijn energie uit haal en waaruit niet. In dit team heeft iedereen iets, maar niemand weet van opgeven. Die teamspirit levert mij heel veel op.”
“Door mijn ziekte loop ik vaak tegen mijn grenzen aan en voor een fanatieke persoonlijkheid als ik is dat ontzettend confronterend. Thuis, bij mijn vader, zus en broer, wordt vaak alles op mij afgestemd en dat geeft nog wel eens conflicten, aangezien iedereen rekening moet houden met wat ik die dag wel en niet kan. Mijn vader heeft lang als mantelzorger voor mijn moeder gezorgd en vlak na haar dood werd ik chronisch ziek. Dat was een harde klap. Met deze ziekte takel je langzaam af en daarom moet ik heel zuinig omgaan met mijn energie. Als ik moe ben en last krijg van uitvalsverschijnselen, kan ik dat slecht uiten en raak ik geïrriteerd. Hoewel ik het dan lastig vind om mezelf bloot te geven, leer ik in dit team steeds beter praten. Ik voel me dan wel kwetsbaar, maar ik weet dat het helpt om sommige dingen te delen. Dat is een grote overwinning op mezelf.”
Kennis doorgeven
“Ik ben volledig afgekeurd en heb door mijn situatie al vaak mijn plannen moeten wijzigen. Ik kan niet meer zo goed met drukte omgaan, dus ik moet uitkijken dat ik mezelf niet isoleer. Volleybal is mijn uitlaatklep, is het niet als speler dan wel als trainer/coach. Het helpt mij om sterk te blijven en mijn niveau te behouden. Ik wil door met mijn leven, ik wil verder. Mijn vader is nu bezig om een volleybalschooltje op te zetten in de buurt en daar waar het kan ondersteun ik hem. Dat is allemaal liefdewerk oud papier, maar ik krijg er wel veel positieve energie van. Ik wil mijn kennis van het volleyballen graag doorgeven aan talentvolle jeugd. Zelf probeer ik er ook het maximale uit te halen, dus daarin wil ik anderen graag inspireren.”