Het toernooi van de ‘dartelende debutanten’, zo kun je het Europees kampioenschap voor vrouwen in 1995 wel typeren. Omgeven door routiniers dirigeren een paar ‘groentjes’ Nederland in eigen land naar de titel.
De Rhijnhal in Arnhem is niet meer, maar de herinneringen aan wat er in 1995 gebeurde in de zelfbenoemde volleybaltempel, zijn nog levend genoeg.
Tien jaar nadat Nederland brons wint, vindt opnieuw in Nederland (Groningen & Arnhem) het Europees kampioenschap met twaalf landen plaats. Nederland, onder leiding van bondscoach Bert Goedkoop, speelt de groepsfase in Arnhem.
De verwachtingen? Eerlijk gezegd niet hoog, beaamt Cintha Boersma. Rusland (in de andere poule), Italië en Kroatië worden een stuk hoger aangeslagen. “Ik had tegen mijn vriend, die in Italië woonde, gezegd dat hij niet hoefde te komen omdat we toch geen kans op de titel maakten”, weet Boersma nog. “In die tijd kon je ook niet makkelijk op het laatste moment aan vliegtickets komen dus hij is er geen getuige van geweest.”
Bewondering
Tegen Kroatië verliest Nederland dan ook, maar Oranje groeit in het toernooi. Niet in de laatste plaats dankzij de pas 17-jarige spelverdeelster Riëtte Fledderus en de slechts één jaar oudere diagonaal/passer-loper Elles Leferink, die de plek van de geblesseerde sterspeelster Henriëtte Weersing moet innemen. “Die meiden kenden geen druk, speelden heel onbevangen én goed. Voor de tegenstanders waren ze compleet vreemd. Dat hielp ook wel”, spreekt Boersma met bewondering over het duo. “We speelden ook nog eens voor eigen publiek. De hal zat helemaal vol. Daar kregen we zoveel vertrouwen door.”
Uitsmijter
In de halve finale, een wedstrijd die al als een finale wordt gezien, verslaat Nederland het ongenaakbaar geachte Rusland met 3-1. In de finale volgt de revanche op Kroatië. Wat heet: verdeeld over drie sets scoort die ploeg slechts 22 punten tegen Oranje, met 15-2 in de derde set als uitsmijter.
“Hadden ze in de finale een mannenteam tegenover ons gezet, dan zouden we volgens mij ook hebben gewonnen”, typeert Fledderus tien jaar later het surplus aan zelfvertrouwen op dat moment.
Boersma: “We hadden geleerd van de verloren finale in Rome vier jaar eerder. Toen stonden we stijf van de spanning, maar waren we vooraf al te blij met zilver.”
Spontaan
Nu wordt het dus wel goud, tot op de dag van vandaag de enige Europese titel voor de volleybaldames, die daarna nog wel drie keer (2009, 2015, 2017) als runner-up eindigen. “Op dat moment besef je niet zo dat je historie schrijft. Helemaal niet”, is uitblinker Elles Leferink jaren later nog altijd een beetje verbaasd.
Samen met Fledderus gaat Leferink na afloop gewoon met de trein naar huis in Utrecht. Daar worden ze ’s avonds spontaan gehuldigd door buurtbewoners. Om daarna nog lange tijd als BN’ers door het leven te gaan…