Na zes jaar in het buitenland te hebben gespeeld keerde libero en international Kirsten Knip afgelopen december terug bij Sliedrecht Sport, het team waarvoor ze het laatst in Nederland uitkwam. Na de vele omzwervingen had de 237-voudig international behoefte aan bij familie in de buurt zijn en speelde ze een half jaar geen competitie. Ze is blij om weer in Nederland te zijn. “Ik train drie keer per week in Sliedrecht en ik train alsnog twee dagen op Papendal. De combinatie met thuis wonen is heel erg fijn.”
Volleybal begon voor Kirsten 'pas' op 10-jarige leeftijd, want haar ouders wilden dat ze niet zomaar in de ‘familie-business’ zou stappen. “Mijn vader en zussen beoefenden de sport altijd al”, vertelt de nu 28-jarige libero. “Ik wilde heel graag volleyballen, maar van m’n ouders moest ik eerst ontdekken wat ik zelf wilde. Ze hebben gezegd: tot je tiende ga je andere sporten beoefenen en mag je niet volleyballen. Ik ging op turnen, streetdance en hiphop. Maar toen ik tien was had ik zoiets van: ‘mag ik nu eindelijk?!’.”
‘Leukste zaterdagen’
Haar vader Wim was international voor Nederland, haar twee oudere zussen (Karen en Ellen) volleybalden ook. En omdat Kirsten respectievelijk 12 en 8 jaar jonger is dan haar zussen, speelden zij al op hoog niveau toen de jonge Kirsten pas net met volleyballen begon. “Toen ik een jaar of veertien was, speelde ik zelf in Enkhuizen bij Madjoe bij zowel meisjes-A als Dames 1. Dan speelde ik ’s ochtends meisjes-A, snel naar huis om even te lunchen om ’s middags weer bij Dames 1 te spelen. Vervolgens direct de auto in met mijn ouders richting Amstelveen, want m’n middelste zus speelde in Dames 2 van Martinus. Eventjes wat eten in de plaatselijke snackbar en ’s avonds bij mijn oudste zus in Dames 1 kijken. Dat waren echt de leukste zaterdagen die ik me kan herinneren.”
"Ik wilde niet meer het ‘zusje-van’ zijn"
'Zusje-van'
Het is een omgeving waar ze zich thuis voelt, de Bankrashal in Amstelveen. “Als jong broekie al. Ik was altijd het ‘zusje-van’, dat vond ik vroeger altijd wel leuk”, bekent ze lachend. “Ik was daar heel trots op, dat ik het zusje van Karen en Ellen was, maar op gegeven moment was dat wel klaar, toen wilde ik niet meer het ‘zusje-van’ zijn.”
Naar het buitenland
Haar eigen carrière nam ook een vlucht en op jonge leeftijd verhuisde ze naar Papendal. Ze speelde in Nederland bij HAN Volleybal, TVC Amstelveen, Kindercentrum Alterno Apeldoorn en Sliedrecht Sport. In 2014 vertrok ze naar Frankrijk om bij Istres Province Volley te gaan spelen. Daarna volgden in Duitsland Rote Raben Vilsbiburg en Ladies in Black in Aken.
Aken en de humba
Als ze terugkijkt op haar jaren in het buitenland zijn die bij Ladies in Black Aachen (2016-2019) de mooiste. “Daar heb ik mezelf echt thuis gevoeld, ik werd daar geaccepteerd.” Zo nam ze na elke thuiswedstrijd de leiding in de humba, het ritueel waar het publiek herhaalt wat Kirsten roept en waar de speelsters met z’n allen gek dansen (zie video hieronder).
“Eigenlijk is dat dansen echt super ongemakkelijk, maar de humba op zich vond ik altijd heel tof. Dat je van het hele publiek een reactie terugkrijgt. Ik heb daar echt een toptijd gehad.”
Roemenië
Ze besluit in 2019 de Duitse club toch te verlaten om zichzelf samen met Femke Stoltenborg te melden in het Roemeense Blaj, bij Volei Alba Blaj. “Ik wilde heel graag naar een team dat Champions League speelde. Om dat te ervaren, maar ook om naar een ander land te gaan, mezelf weer een beetje uit te dagen. Dat heeft mij doen besluiten om die kant op te gaan. En ja, dat was inderdaad wel een uitdaging. Het was wel even anders dan Duitsland”, zegt ze met een veelbetekenende lach.
Het avontuur in Roemenië was niet wat ze ervan verwacht had. Het niveau in de competitie viel tegen, slechts een paar wedstrijden per seizoen waar er strijd was. De rest werd binnen het uur met 3-0 gewonnen. De Servische coach Darko Zakoc is er een van de oude stempel, waar ‘ja’ en ‘amen’ de enige antwoorden zijn die je tijdens een training mag spreken. “Als je er tegenin ging kon je wegwezen. Dan was het klaar. Er heerste een soort van angstcultuur. Dat paste niet bij mij.”
Champions League
Wat haar wel lag was de pure focus op volleybal, elke dag keihard werken. “Oogkleppen opzetten en alleen op volleybal focussen, dat vond ik wel erg leuk.” In de Champions League behaalde ze drie overwinningen en speelde ze tegen het Conegliano van Robin de Kruijf. Toch viel de ervaring tegen. “Ik had de ambiance in m’n hoofd wat groter gemaakt, maar die was eigenlijk niet anders dan ik gewend was. Ik had met het Nederlands team al zoveel grote toernooien gespeeld, de Champions League is niet groter. Het hogere niveau is wel top. Ik ben blij dat ik kan zeggen dat ik Champions League heb gespeeld, zodat ik het voor mezelf af kan vinken, maar het is niet dat het vanaf nu een pré gaat zijn. Europees spelen op niveau van CEV of Challenge Cup vind ik ook goed.”
Corona
Nog voordat het seizoen af was in Roemenië deed corona zijn intrede. Op 15 maart kregen zij en Femke Stoltenborg het groene licht om naar Nederland te vertrekken, op 16 maart was Kirsten ’s middags weer thuis. “Het klinkt misschien heel egoïstisch, maar corona had voor mij niet op een beter moment kunnen komen. Het liep privé niet zo heel lekker, ik wilde niets liever dan bij mijn familie zijn.”
"Laat iemand gewoon in zijn waarde"
Over haar besluit terug te keren naar Nederland en de reden dat zij een half jaar geen competitie speelde, schreef Kirsten haar verhaal voor Volleybalkrant.nl. Ze voelde de noodzaak om eens duidelijk te vertellen waarom ze tot die beslissing is gekomen. “Toen ik net mijn pauze had aangekondigd las ik reacties op Facebook: ‘Goh, weer een gestopt, er zouden eens een keer wat meiden met ballen in het team moeten komen’. Dat soort reacties van mensen die er gewoon geen drol van snappen. Die zomaar voor ons invullen dat wij het niet aankunnen. Daar was ik echt wel klaar mee. Ik dacht: jongens, hou toch eens op met reageren voordat je precies weet wat erachter zit.”
De reacties op haar column waren van een heel andere aard. “Zo mooi en begripvol. Toen dacht ik: ‘zie je wel, je hebt gewoon eerst even uitleg nodig voordat je een reactie mag geven’. Laat iemand gewoon in zijn waarde. Dat was met name waarom ik het heb geschreven.”
Weer in Nederland
Nu is ze al bijna een jaar terug in Nederland. Ze woont samen met haar vriend Michael en hond Harvey in Apeldoorn. Ze klust graag in het huis dat ze sinds juli bewonen. Ze zette het bedrijfje Knip&Plak op met haar goede vriendin Celeste Plak, ze geven samen clinics, al kunnen die vanwege corona momenteel geen doorgang vinden. Ze trainde mee met het Talentteam Papendal onder de nieuwe bondscoach Avital Selinger en ze speelt weer bij Sliedrecht Sport, haar oude club. Ze vervangt de geblesseerd geraakte Emma Rekar, die haar voorste kruisband afscheurde tijdens een training. Ze bood zichzelf aan bij coach Vera Koenen en maakte zo haar rentree in de Eredivisie.
“Het gaat heel goed. Ik train daar drie keer per week en ik train alsnog twee dagen op Papendal. Die combinatie vind ik erg fijn. Dat ik én een team heb waar ik wedstrijden mee kan spelen, die ik drie keer in de week zie en waar we echt hard mee trainen, én dat ik het contact met Papendal heb en bij Avital blijf trainen.”
"Het is echt een hele fijne man om mee te werken"
Ervaring delen
Bij beide teams deelt ze haar ervaring die ze in haar carrière tot nu toe heeft opgedaan. “Ik probeer met name de passlijn goed neer te zetten. Maar ik jaag ze ook een beetje aan. Zorgen dat iedereen voor de ballen gaat, en ook bij bepaalde speelsters helpen met de onderhandse techniek. Ik zie dan dat ze bepaalde dingen anders kunnen doen. Dat vind ik erg leuk. Ik merk dat ik dat wel een fijne rol vind.”
Met Sliedrecht Sport heeft ze tot nu toe al haar wedstrijden gewonnen. Ze gaan uiteraard voor de landstitel, de prijs die ze in 2013 al eerder met deze club pakte. In het komende internationale seizoen met het Nederlands team staan de Volleyball Nations League en het EK op het programma. Onder leiding van de nieuwe bondscoach Avital Selinger. “Het is echt een hele fijne man om mee te werken”, benadrukt ze. "Hoe hij met de jonge meiden omgaat, ik vind dat leuk om te zien. Ik ben blij dat we een coach hebben waarmee we in onze eigen taal kunnen spreken. De meeste meiden kennen zijn systeem, zijn manier van spelen. Ik denk dat het heel erg goed is voor ons.”
“Ik ben benieuwd wat ik ga doen”
Wat er na het interlandseizoen gaat gebeuren, weet ze nog niet. “Ik sta eigenlijk overal wel voor open, ik ben er nog niet over uit. Ik speel nu lekker bij Sliedrecht en ik wil alles eruit halen wat erin zit. En daarna ga ik met het Nederlands team aan de gang en in de tussentijd ga ik eventjes heel goed bedenken wat ik wil en wat er op mijn pad komt.”
Of het voor haar een terugkeer naar het buitenland wordt, of een langer verblijf in Nederland, ze houdt haar opties open. “Ik heb nog geen keuze gemaakt, ik ben heel benieuwd wat ik ga doen.”
Foto: fotohoogendoorn.nl