Op de laatste dag van de Olympische Spelen van Atlanta voltrekt zich een sportgebeurtenis die de getuigen van toen 26 jaar later nog steeds kippenvel op de armen bezorgt. Of zelfs tot tranen roert. Hét sportmoment van de 20ste eeuw.
Over de gewonnen olympische volleybalfinale op zondag 4 augustus 1996 zijn oneindig veel verhalen en meerdere boeken geschreven, documentaires gemaakt. En bij velen staan de beelden nog scherp op hun netvlies.
Succesperiode
In De Weerelt van Sport in Utrecht, waar de Nevobo kantoor houdt, is een ontmoetingsruimte vernoemd naar de Bankrashal. In die sporthal werd in de jaren tachtig de kiem gelegd voor de succesperiode van het Nederlands team.
Op een van de muren van de gememoreerde ontmoetingsruimte staat het tv-commentaar van Jan Stekelenburg tijdens het slot van de vijfde set van de olympische finale integraal afgedrukt.
‘Matchpoint van Italië weggewerkt. Nu matchpoint voor Nederland. Het is nog niet gebeurd, want Nederland heeft de opslag. Italianen kunnen 16-16 scoren. Maar die is heel slecht en nu kan die alleen maar over het net gespeeld worden. Nu kan Nederland het afmaken. Ron Zwerver. Maar nog niet. Tofoli en dan Giani. Nee. Buiten de antenne om. Ja hoor. Nederland wint met 17-15 de vijfde set en Nederland wordt olympisch kampioen!’
Spelers tuimelen over elkaar heen. Joop Alberda slaat zijn handen voor het gezicht. Bijna tien jaar scepsis, conflicten, tegenslagen, saamhorigheid en overwinningen zitten erop en olympisch goud is wat er nu blinkt. Ongeloof en vreugde vechten op de speelvloer om voorrang.
Bankrasmodel
Het is de uitgekomen droom van Arie Selinger, die in 1988 toestemming krijgt om alle internationals uit de competitie te halen om dag in dag uit in sporthal Bankras in Amstelveen samen te trainen. Het Bankrasmodel is dan geboren. Het doel: olympisch goud in 1992 winnen. Maar na een paar jaar ontstaan in het bolwerk scheurtjes. Selinger zelf verlaat een jaar voor de Spelen van Barcelona het team voor een lucratieve aanbieding van een Japanse club; een aantal spelers kiest voor het grote geld in Italië.
Op de Spelen van Barcelona, met de teruggehaalde Selinger voor de ploeg, verliest Nederland de finale dik van Brazilië. Hoewel zilver gewonnen, lijkt olympisch goud toch ver weg. Alle internationals kiezen immers nu voor spelen in buitenlandse clubcompetities.
Italië
Toch handhaaft het nationale team, met Joop Alberda aan het roer, zijn positie in de wereldtop. Alleen: er is één sta-in-de-weg en die heet Italië. In de finale van de Europese kampioenschappen van 1993 en 1995, in de WK-finale van 1994 en in de finale van de World League 1995, steeds is het weer het vermaledijde Italië dat Oranje de pas afsnijdt.
In de finale van de World League van 1996 in Rotterdam zijn de rollen eindelijk omgedraaid. Nederland wint de vijfde set met 22-20.
Ontdekkingsreis
Of dat de ploeg precies dat beetje vertrouwen extra geeft om een dikke maand later de thriller in Atlanta ook over de streep te trekken, zullen we nooit weten.
Maar wie maalt daar nog om? Ron Zwerver zeker niet.
Hij ziet in Atlanta ook zíjn droom werkelijkheid worden. De man die misschien wel het meeste heeft opgeofferd op de weg er naartoe vat het mooi samen in zijn biografie Eeuwig Goud: “Een ontdekkingsreis van tien jaar, die ik voor geen goud had willen missen.”
Foto: fotohoogendoorn.nl