De Nederlander Han Abbing loopt bij het WK in Adelaide rond in de teamkleding van Mozambique. Als FIVB Instructor en via het Volleyball Empowerment-programma doet hij al zes maanden ontwikkelingswerk bij de beachvolleyballers van het Afrikaanse land. “Soms hebben spelers niet eens het energielevel om een training vol te kunnen houden.”
Abbing, oud-coach van diverse Nederlandse nationale damesteams, werkte al op vele plekken in de wereld, waaronder Duitsland, Nepal, Botswana. Met de Duitse meisjes junioren werd hij wereldkampioen en daarna raakte hij betrokken bij het ontwikkelingswerk van de FIVB. “Ik ben echt een backpacker en ik houd van volleybal, dus dat kwam daarin wel mooi samen.”
Iets nieuws
In 2023 kwam hij voor een project indoorvolleybal in Botswana terecht. Omdat het programma nog ruimte liet voor iets anders, ging hij ook met een paar beachvolleyballers aan de slag. “Maar na vier weken was het geld op voor het indoorvolleybal en ben ik nog acht weken doorgegaan met de beachteams. Dat vond ik hartstikke leuk. Ook omdat het voor mij iets nieuws was en geen routine. Ik moest me erin verdiepen.”
Met de beste beachvolleyballers van Botswana werd hij kampioen van Afrika. Daardoor kwam hij ineens in beeld voor andere beachprojecten in Afrika. “Ik zou eigenlijk naar Nigeria gaan, samen met een Argentijn die het indoor daar zou doen. Maar op een gegeven moment werd de onrust in het land ons toch iets te heftig en hebben we er allebei van afgezien.”
IJdele hoop
Toen kwam Mozambique, dat met de vrouwenteams al eerder op WK’s had gespeeld. Maar ook daar bleek de structuur rondom het beachvolleybal niet echt geworteld. “We hadden met Botswana tegen ze gespeeld en ik dacht dat ze in de organisatie wel wat verder waren. Dat bleek ijdele hoop. Er is daar ongelooflijk potentieel en het doel is natuurlijk om als Afrikaans land op de Spelen in Los Angeles te staan. Bij de vrouwen is in Afrika niet zo veel concurrentie. Ook bij de mannen moet dat te halen zijn. Wat je merkt is dat een programma nog erg aan een coach hangt. Valt die weg, dan stort het ook in elkaar. Je zit daar ook nog echt op het niveau van dat het draait om de beschikbaarheid van spelers en niet om het programma.”
Om kort te gaan: “Soms hebben spelers niet eens het energielevel om een training vol te kunnen houden. Dat is best schokkend. Soms ook komen ze niet opdagen omdat ze andere dingen moeten doen. Bijvoorbeeld bij hun indoorclub trainen, waar ze dan wel een beetje geld krijgen."
Vijver
Abbing hoopt het komende jaar meer te kunnen faciliteren voor de beachvolleyballers. “Ik woon zelf in Berlijn, misschien kan ik daar wat regelen. Als ze bij mij zijn, krijgen ze tenminste drie keer per dag te eten, dat is in hun eigen land niet vanzelfsprekend, hoe pijnlijk het ook is om te zeggen.”
Abbing is nog gretig genoeg, ondanks de tegenslagen en misschien wel tegenwerking. Abbing: “We willen in Mozambique de vijver groter maken, dan wat er nu in rondzwemt. Dan moet je op scholen projecten beginnen en dat soort dingen. Er wonen in Mozambique veertig miljoen mensen, maar eigenlijk zijn we alleen in de hoofdstad actief.”
Overigens had het weinig gescheeld of Abbing en zijn teams waren helemaal niet in Adelaide geweest. “Het was kantje boord. De zondag voor het WK was het nog niet zeker of we zouden gaan. We speelden op een toernooi in Maputo (hoofdstad) en ik probeerde ze daar de focus op te laten houden, maar natuurlijk kregen de spelers wel wat mee. Ze zeggen weleens dat je bij de dag moet leven. Nou, dat doen ze daar letterlijk. We wilden al bijna naar huis gaan, toen de president van de bond langskwam en zei dat we de volgende ochtend om 11 uur op het vliegveld moesten zijn. Het wordt vaak wel geregeld, maar op het allerlaatste moment. Meestal moet een Olympisch comité te hulp schieten omdat er geen geld is.”
Plezier
In Adelaide zat een overwinning voor een team van Mozambique er niet in. Dus na amper een week is de terugreis al geboekt. “We zijn hier met een damesteam en herenteam. Een van die meiden, Vanessa Muianga, speelt al haar vierde WK. Maar winnen op een WK is nog ver weg. Wij spelen om tien punten. Dus als wij in twee sets tien punten halen dan spelen we voor ons gevoel met 2-2 gelijk. Je moet wat verzinnen, want je wil niet dat ze het plezier verliezen. Ik heb tegen allemaal gezegd: wanneer je over vijf jaar aan dit WK terugdenkt, moet dat met een glimlach zijn.”