Libero Steven Ottevanger is met zijn derde seizoen bezig bij Amysoft Lycurgus. De 26-jarige student aan de ALO in Groningen is de onbetwiste nummer 1 bij Lycurgus op die positie, maar eigenlijk voelt hij zich meer een spelverdeler. Zijn lengte zat daarvoor alleen niet mee en zo werd hij, zoals hij zelf zegt, een ‘gemaakte libero’. Vervelend vindt hij het niet, hij streeft er ook als libero naar het beste uit zichzelf te halen. “Door heel hard te trainen kan ik alsnog ver komen.”
Stevens volleyballeven begon in Sneek. Hij werd daar in 1995 als jongste geboren in een gezin met een oudere broer en zus. Zijn moeder volleybalde bij de plaatselijke VC, daarvoor bij voorloper Olympus. En zo kwam de jonge Steven al snel in aanraking met volleybal. “Eigenlijk gingen wij elke zaterdag mee naar de sporthal om daar te spelen. Zo zijn we allemaal aan ‘de praat geraakt’ met volleybal. Mijn vader heeft gebasketbald, maar nooit gevolleybald, maar was er wel altijd bij. Zodoende heeft mijn zus lang gevolleybald, mijn broer volleybalt en ik volleybal ook. Een echt volleybalgezin.”
Bruine band in judo
Toch was volleybal niet zijn enige liefde als kind. Hij judode op een hoog niveau, had op zijn twaalfde de bruine band al behaald. Hij werd zelfs derde op het Fries kampioenschap. Maar toen hij hoorde dat hij niet eerder dan op zijn zestiende de zwarte band mocht halen, vond hij het welletjes geweest. Breakdance vulde twee jaar de ruimte op, maar uiteindelijk koos hij definitief voor volleybal.
“Ik had van jongs af aan eigenlijk veel talent voor volleybal. Ik vond het enorm leuk, omdat ik elke week beter werd. Volleybal is natuurlijk een hele technische en lastige sport. Je kan zoveel leren. Het feit dat ik steeds beter werd en dat ik merkte dat ik beter werd dan een paar teamgenoten maakte dat ik volleybal ben gaan doen.”
"Ik ben eigenlijk een soort van gemaakte libero, geen libero van nature."
Te klein om spelverdeler te zijn
Op zestienjarige leeftijd vertrekt hij naar Amsterdam om bij het Talentteam te gaan spelen. Samen met de spelers van zijn lichting woonde hij in een appartementencomplex en trainde hij heel hard. Daar maakte hij definitief de stap van spelverdeler naar libero. “Bij het Talentteam zeiden ze tegen mij: ‘je mag best bij het Talentteam, maar als spelverdeler ga je het niet redden, omdat je te klein bent’. Dan hebben ze het over de wereldtop. Als ik als spelverdeler was gebleven had ik ook wel de Eredivisie kunnen halen, alleen zij keken verder dan de Eredivisie. Ze keken naar Jeugd en Jong Oranje, dan kom je tegen de echt grote gasten. Ik ben 1,82 meter, je moet nu echt wel minimaal 1,90 meter zijn wil je een beetje meevolleyballen aan de top als spelverdeler. Ik ben eigenlijk een soort van gemaakte libero, geen libero van nature.”
Dat wil niet zeggen dat hij met tegenzin in het veld staat. “Het mooiste is dat ik op het hoogste niveau in Nederland kan spelen. Er zijn dingen die ik mis, zoals spelverdelen, aanvallen en serveren. Maar omdat ik nog steeds elke dag mezelf kan verbeteren en ook zie dat ik beter word, dat maakt het voor mij nog enorm interessant. Ik zou het jammer vinden om lager te moeten spelen omdat ik op een andere positie zou willen staan.”
Steven bij Jong Oranje (nr. 3)
Jeugd en Jong Oranje
In de vier jaar dat hij voor het Talentteam speelt, maakt hij ook onderdeel uit van Jeugd en Jong Oranje, met onder andere zijn huidige teamgenoten Sam Gortzak en Auke van de Kamp. Ook Oranje-spelverdeler Wessel Keemink en libero Just Dronkers zitten daarbij. Hij maakt enkele mooie buitenlandse toernooien mee. “We hebben elk jaar een mooie EK-kwalificatie of WK-kwalificatie mogen spelen. Dat kan niet iedereen zeggen. Dat is heel bijzonder.”
Hoge doelen stellen
Van het Talentteam ging hij via drie jaar bij Vallei Volleybal Prins in Ede naar Lycurgus in Groningen. Een groot verschil. “Bij Prins moest je elk jaar strijden tegen de degradatie. Dat heeft ook wel wat. Elke wedstrijd alles eruit halen, want elk puntje telt. Die mindset is weer heel anders als je bij Lycurgus komt, dat al drie jaar op rij kampioen was. Een heel ander programma en een heel andere kijk op het volleybal. Als wij nu tegen een team spelen dat gelijk is aan VVP, dan spelen we dat om ons eigen spel te verbeteren. Wij stellen hele hoge doelen voor onszelf om dat te behalen. Daar focussen we ook op. Dat is een heel andere inkijk als je van onder naar boven kijkt. Nu zijn we bezig om klaar te stomen, elke wedstrijd is een kans om beter te worden en te groeien naar de belangrijke wedstrijden. Zoals tegen Active Living Orion of Draisma Dynamo.”
"Elke wedstrijd is een kans om beter te worden."
Bekerwinst mooiste moment
De mooiste ervaring die Steven met Amysoft Lycurgus beleefde was de bekerfinale van 2020, waarin Draisma Dynamo met 3-1 werd verslagen. “We speelden in Brabant, dus 80% van het publiek kwam uit Apeldoorn. We hadden een klein vak voor Lycurgus. Het hele publiek was tegen ons aan het joelen en voor Dynamo aan het juichen. Dat jaar was mijn eerste echte jaar als eerste libero. Ik heb toen zelf een hele mooie pot gespeeld, ik heb laten zien dat ik er kon staan op het moment dat het moest. Samen met mijn team is het toen gelukt om Dynamo te verslaan en die beker mee naar huis te nemen. Dat is het mooiste moment uit mijn carrière.”
Landskampioenschap
Dit seizoen heeft Lycurgus zich tot doel gesteld zowel de beker als het landskampioenschap binnen te halen, nadat de Supercup al werd gewonnen in oktober door Active Living Orion te verslaan. Steven is sterk gemotiveerd. “Ik heb zelf nog geen landskampioenschap achter mijn naam staan. Dat is wel een prijs die ik heel graag wil winnen. Dit seizoen zijn Orion en Dynamo ook heel sterk, het zal knokken worden. Ik kijk daar enorm naar uit.”
Studie afronden
Voor zijn eigen toekomst heeft hij nog geen concrete plannen. “Voor nu studeer ik nog hier in Groningen. Ik wil ook eerst mijn studie afmaken voordat ik kijk of er verder nog mogelijkheden zijn. Dus ik wil nog bij Lycurgus blijven volleyballen als dat mogelijk is tot ik mijn studie heb afgerond. En als dat goed gaat en ik maak deze ontwikkeling nog steeds door, dan is er een mogelijkheid dat ik nog naar de Belgische of Duitse competitie kijk om daar een avontuur aan te gaan.”