Marit Holleeder maakt al sinds 2018 deel uit van de Paravolley dames van TeamNL. Iets wat zij met veel plezier en groot enthousiasme doet. Maar daar wil ze het niet bij laten, de Paralympische Spelen van Parijs 2024 en Los Angeles 2028 staan als een stip aan de horizon. “Ik ben nog maar vijftien, ik hoop in mijn zitvolleybalcarrière wel een Paralympische Spelen mee te maken.”
Op jonge leeftijd ging Marit al vaak mee naar de trainingen en wedstrijden van haar zus. Ze wilde ook volleyballen, maar doordat zij als gevolg van haar spierziekte SMA-LED niet kan springen, was dat geen optie. “Heel ver kom je dan niet bij gewoon volleybal”, vertelt Marit. “Ik wist wel dat zitvolleybal er was, maar ik dacht dat het vooral was voor mensen die een been missen, voor mensen die meer gehandicapt zijn dan ik.”
Kennismaken met zitvolleybal
Toen ze elf jaar oud was wilde ze toch aan sport gaan doen. Bij revalidatiecentrum De Hoogstraat in Utrecht maakte ze kennis met rolstoelbasketbal, speedbadminton en een andere tennisvariant. Ze vond zitvolleybal het leukste. Bondscoach van het mannenzitvolleybalteam, Hans Mater, is ook werkzaam bij de Hoogstraat en zette juist in die periode een trainingsgroep op met jeugdspelers, waar ook Ward Goethals deel van uitmaakte. We hebben hem eerder geïnterviewd.
Marits moeder Judith vertelt dat Pim Scherpenzeel, de toenmalige bondscoach van de zitvolleybalvrouwen, in aanloop naar het WK van 2018 Marit heeft uitgenodigd om mee te trainen met de B-groep. Ze was toen pas 12 jaar oud. Het WK werd dat jaar in Nederland georganiseerd, tegelijkertijd met het EK Beachvolleybal en het EK voor jongens U20 onder de noemer Volley 2018. Toen het A-team zich ging concentreren op het WK stopte Marit met meetrainen, maar in oktober van 2018 volgde de uitnodiging om echt deel uit te gaan maken van het Nederlands team. Iets wat ze sindsdien met veel plezier doet.
“Altijd bezig zijn”
De aantrekkingskracht in het zitvolleybal zit voor Marit vooral in de uitdaging om heel scherp te blijven. “Als je iets hebt gedaan, heb je niet de tijd om na te denken over wat je hebt gedaan, omdat je dan alweer bezig moet zijn met het volgende wat je moet doen. Dat altijd bezig zijn vind ik gewoon heel erg leuk.”
Ook is het fysiek een flinke uitdaging. “Vooral het overal naartoe schuiven. Je moet de hele tijd aan blijven staan. Je kunt niet zeggen bij de twaalf punten: ik stop er even mee en kom bij de 20 punten wel weer terug. Je moet het de hele tijd blijven doen.”
Marit is zeer actief. Naast het trainen bij de zitvolleybalvrouwen, wat als gevolg van de maatregelen om het coronavirus in te dammen weer online gebeurt, speelt en traint ze ook bij Fortis in Unum, het oud-militaire team uit Doorn dat in de eerste divisie uitkomt. Normaal gesproken zou ze twee uur bij de club trainen en geregeld een toernooidag hebben op zaterdag. Daarnaast was de gezamenlijke training op vrijdag met de zitvolleybalvrouwen altijd vier uur. Ze heeft gymlessen op school, ze zit in 4 vwo van het Revius Lyceum in Doorn. Ook zwemt ze vaak met haar vader.
Aanmoedigingsprijs
In mei 2019 kreeg ze van de gemeente in haar woonplaats Wijk bij Duurstede een aanmoedigingsprijs van € 200,-. “Een soort presentje, dat ze er heel trots op zijn dat ze zo hoog volleybalt”, legt moeder Judith uit. Het staat nog op de bank, want een mooi doel hebben ze er nog niet voor gevonden. Aan volleybalspullen hoeft ze het niet uit te geven, want die krijgt ze van de Nevobo en NOC*NSF.
Paralympische Spelen
Het grootste doel van Marit in het zitvolleybal ligt in het bereiken van de Paralympische Spelen. “Het vetste lijkt mij wel om misschien naar de Paralympische Spelen in Parijs te kunnen in 2024. Ik weet niet hoe lang het coronavirus nog gaat duren, maar anders Los Angeles 2028. Ik ben nog maar vijftien, ik hoop in mijn zitvolleybalcarrière wel een Paralympische Spelen mee te maken.”
“Meer trainen”
Over wat daar voor nodig is, is Marit duidelijk. “Ik denk dat er wel wat meer training voor nodig is. Vier uur trainen is best veel, maar niet voldoende om aan de top te komen, of om überhaupt mee te kunnen doen aan de Paralympische Spelen.” Haar moeder valt haar bij. “Inderdaad, meer trainen. Daar moet dan ook geld voor komen, want er is flink bezuinigd. Het is een vrij jong team. Degene die erbij zijn gekomen zijn ook allemaal begin 20. Eentje negenentwintig. Het zou heel mooi zijn als ze die uren training ook krijgen, want ze willen heel graag. Er is er zelfs iemand die een auto huurt om naar de training te kunnen gaan vanuit Tilburg. Zulke dingen moet je juist gaan stimuleren om er een zo mooi mogelijk team van te maken”, aldus moeder Judith.
Er is groen licht gegeven om weer in groepjes van vier te trainen, de zitvolleybalvrouwen gaan dit op verschillende locaties doen.
Classificatie
In het zitvolleybal kun je meedoen aan door World ParaVolley georganiseerde toernooien als er van de twaalf speelsters in de selectie minimaal tien zijn die in de hoogste categorie van beperking vallen. Ook Marit valt in die groep, al is ze nog nooit officieel geclassificeerd, want die classificatie vindt plaats voor een door een World ParaVolley georganiseerd toernooi. De Nations League in Assen eind oktober zou die gelegenheid zijn geweest voor Marit, maar dat toernooi werd afgeblazen vanwege corona. De vraag is voor volgend jaar hoeveel toernooien er nog door kunnen gaan. In mei staat het Europees kampioenschap gepland in Turkije, over dat toernooi is voorlopig nog geen besluit gevallen.
Marit (6) in actie voor het Nederlands team en haar club Fortis in Unum
Samenwerking Johan Cruyff Foundation
De Nevobo werkt samen met de Johan Cruyff Foundation. Samen steunen we en ontwikkelen we sportactiviteiten voor kinderen, met name voor kwetsbare kinderen.
Zitvolleybal proberen?
Na het lezen enthousiast geworden over zitvolleybal en wil je een training meedoen? Stuur dan een mail naar teammanager Chantal van Wamel: chantal.van.wamel@nevobo.nl. Zij vertelt graag meer over de trainingen en het programma. Schroom niet om te mailen!