Dankbaarheid is het belangrijkste woord als Jantine van der Vlist en Sophie van Gestel terugkijken op winst tijdens de CEV Beach Volleyball Continental Cup Final in 2016, waarmee ze het laatste ticket naar de Olympische Spelen van Rio pakten. In het Noorse Stavanger speelden ze samen met Rimke Braakman en Jolien Sinnema. De Continental Cup geldt als laatste kwalificatietoernooi waarbij met landenteams gespeeld wordt. Alleen het land dat het toernooi wint verdient een startbewijs voor de Spelen. Ze blikken terug op die bijzondere ervaring.
Wisten jullie van tevoren dat jullie het team waren dat naar de Spelen zou gaan als de Continental Cup werd gewonnen?
Sophie: “Ja. Dat was omdat wij een vijfde plek bij een Grand Slam hadden behaald en dat hadden Rimke en Jolien niet. We stonden ook hoger op de wereldranking. Maar er is nooit twijfel geweest over dat er een ander tweede team zou spelen toch?”
Jantine: “Nee, dat waren altijd Jo en Rim.”
De week in Stavanger ging heel goed. Jullie wonnen de achtste, kwart- en halve finale met 2-0. Ook jullie eigen wedstrijden wonnen jullie met 2-0. In de finale moesten jullie tegen Oekraïne. Daarin moest het opeens in een Golden Match gebeuren. Hoeveel spanning stond er op die wedstrijd?
Sophie: “Ja, heel veel spanning. Je zag dat dat bij alle teams zo was. Echt goede teams waren al vrij snel uitgeschakeld. Wij moesten tegen Tsjechië in de halve finale en dat was ook echt een heel goed team. Daar hebben Jo en Rim gewonnen van een topteam Slukova en Hermannova. Maar je merkte de spanning en dat gevoel bij alle teams.”
Jantine: “We hebben heel erg onze eigen bubbel gecreëerd. Mijn ouders wilden heel graag komen kijken om aan te moedigen. Maar nee, ik wilde ze er niet bij hebben. Ik wilde alleen met het kleine team zijn om daar vol focus voor het doel te gaan. Dat er, wat Soof net zei, in de eerste ronde al teams choketen. We zaten op de tribune te kijken en je zag ze onderuitgaan. Ik wilde niet meer kijken, al die spanning. Ik wilde lekker kopjes koffie drinken in het dorpje. Het was een mega pressure cooker, met die spanning. Maar bij ons heeft het uiteindelijk heel veel mooie dingen naar boven gehaald.”
Hoe zorgden jullie ervoor dat jullie niet ten onder gingen aan de spanning?
Sophie: “Ik denk dat we heel erg in die bubbel zaten. Wat ik ook heel erg grappig vond is dat jij de avond voor de finale je was ging opvouwen, omdat je gewoon iets wilde doen. In je moment, op de kamer. Dat was heel typerend.”
Jantine: “De afleiding weghalen. Ik heb ook mijn telefoon uitgedaan de laatste dag. Want anders krijg je allemaal berichtjes, of zie je artikelen op nos.nl met de titel: ‘Nog een wedstrijd verwijderd van olympische kwalificatie’. Nou, daar wil je niet mee bezig zijn de hele tijd.”
Is het ook je gedachten dresseren, zodat je daar niet aan denkt?
Jantine: “Terug naar het proces. Hoe willen we het gaan doen? Want ook de wedstrijd zelf, we verloren de eerste set. En dan gaat er af en toe wel een gedachte door je hoofd: ‘f*k, het zal toch niet?’ Tegen Oekraïne ook nog, een team dat we helemaal niet kenden. Maar jij zei toen Soof: ‘we blijven gewoon vol doorgaan’. Het zat er namelijk vlakbij, dat voelde je wel. Dat vertrouwen zijn we wel blijven houden.”
Sophie: “Die golden match heb ik in de eerste set volgens mij bijna alle ballen met mijn sprongservice uitgeslagen. Maar we bleven ons spel spelen, want als we het niet zouden doen, zouden we sowieso niet winnen. We moesten volle bak blijven gaan en alles geven. En dan is het alles of niets. In de tweede set begon het echt te lopen, alles wat we deden, dat was echt een verschil. Dat is de mindset die we hebben kunnen pakken, of misschien zelfs hebben kunnen vasthouden. Als we eraf gaan, dan maar volle bak. Niet lafjes, zeker niet voor zo’n groot toernooi.”
Jantine: “Bij hen viel in de eerste set alles goed. Dat ze met één arm een bal verdedigden en dat die bij ons in het veld viel, dat soort dingen. Ik denk dat wij zijn blijven doen wat we deden en dat het momentum kantelde.”
Sophie: “Het voelde daarna gewoon alsof alles liep.”
Jantine: “Ik kan me voorstellen, maar misschien heb ik dat erbij bedacht toen ik later de beelden terugzag, dat je bij hun een beetje van die glimlachjes zag komen. Dat ze wellicht dachten: ‘het zal toch niet?’”
Beleefden jullie het met z’n vieren eigenlijk?
Jantine: “We wisten dat we voor óns ticket speelden, maar we hebben het wel echt met z’n allen gevierd. Samen de trainingen en de voorbereiding gedaan.”
Sophie: “Ik weet nog dat zij wonnen van Tsjechië en dat wij ze omhelsden. We waren ook wel heel blij en trots dat zij hadden gewonnen. We stonden er zeker als team.”
Hoe was het vieren na afloop dan? Jullie hadden iets groots te vieren en zij misschien niet.
Sophie: “Ik had het gevoel dat het echt een teamgebeuren was en dat iedereen superblij was. Na afloop kwam denk ik bij hun het besef, zeker omdat wij telefoontjes krijgen over dat we naar de Olympische Spelen gaan, ik denk dat het voor hun een lastige tijd is geweest. De felicitaties gaan uiteindelijk meer naar ons.”
Voelde het dan nog ongemakkelijk?
Sophie: “Ja, zeker naar Rimke toe, want die heeft twee keer geholpen met een ticket voor mij binnenhalen (ook voor Londen 2012, red.). Het is niet zozeer een schuldgevoel, maar wel een raar gevoel. Iemand heeft zoiets groots voor jou gedaan, maar je kan niet teruggeven wat diegene aan jou heeft gegeven. Het is bijzonder.”
Jantine: “Ja, ongemakkelijk wel. Je wil ze iets geven, maar dan niet in materialistische zin.”
Wat betekent het, wat zij voor jullie hebben gedaan?
Jantine: “Het is iets heel groots wat zij gedaan hebben. Onbaatzuchtig. We hebben dat bij andere landen niet kunnen meemaken zoals bij ons, maar ze hebben zo met passie en energie gespeeld. En dat voor de droom van een ander. Ongekend.”
Lees hier het eerbetoon dat toenmalig bondscoach Morph Bowes schreef over Rimke Braakman en Jolien Sinnema.
Jantine en Sophie behaalden op de Olympische Spelen in Rio uiteindelijk de negentiende plaats.
Kom Nederland aanmoedigen op het OKT!
Wil jij erbij zijn als de Nederlandse teams in Den Haag hun Continental Cup spelen? Van 23 tot en met 26 juni op het strand van Scheveningen. Bij de mannen strijden Christiaan Varenhorst en Steven van de Velde voor hun olympisch ticket, zij worden bijgestaan door Stefan Boermans en Yorick de Groot. Bij de vrouwen spelen Marleen van Iersel / Pleun Ypma en Katja Stam / Raïsa Schoon gezamenlijk voor de winst op de Continental Cup, maar als zij winnen volgt er nog een play-offwedstrijd om te bepalen welk team er naar Tokio mag.
