Slechts twee Nederlandse clubs hebben een Europese beker in de prijzenkast staan. Starlift Voorburg schreef in 1982 historie, Piet Zoomers/Dynamo deed het 21 jaar later nog een dunnetjes over.
In het Nederlands clubvolleybal bij de mannen in de jaren zeventig verdelen DeltaLloyd/AMVJ en Starlift Rijswijk zo’n beetje alle landstitels, maar in het decennium dat volgt, meldt zich een andere gegadigde aan het front: Brother/Martinus. Met Arie Selinger aan het roer bereikt die ploeg ook nog eens driemaal de finaleronde van de Europa Cup 1, maar het lukt het team niet om in de voetsporen te treden van Startlift Voorburg. Die club valt namelijk in 1982 de eer te beurt om als eerste Nederlandse club een Europa Cup te winnen. Dat gebeurt voor eigen publiek in Voorburg, waar in de finaleronde het Spaanse Turavia, Guney Sanayi uit Turkije en het Italiaanse Toseroni de tegenstanders zijn. Ze worden stuk voor stuk met 3-0 het zwijgen opgelegd.
Coupe Conféderale
Het betreft hier weliswaar de Coupe Conféderale (Europa Cup III), waarin sterke Oost-Europese clubs ontbreken, maar een Europese beker is een Europese beker. Daar had Starlift Voorburg vier jaar eerder in de Europa Cup 1 (gewonnen door het Poolse Plomien Milowice) nog net naast gegrepen. AMVJ/Amstelveen was er óók dichtbij geweest in de Europa Cup 1 van 1972, maar boog het hoofd voor het Tsjechoslowaakse Volejbal Brno. “De Europa Cup winnen is iets bijzonders. Het is toch een stukje historie wat wij schrijven. Voor het eerst is een Nederlandse club winnaar geworden van een officieel Europees toernooi. Daar ben ik echt blij mee.”, laat Loek Willemstein na de historische overwinning optekenen door NRC-verslaggever Frits Suer. Met Frank Constandse is Willemstein de ruggengraat van de ploeg, die een paar jaar later na het vertrek van geldschieter Dé Stoop langzaam van het toneel verdwijnt.
Huilen van geluk
In 2003 krijgt Starlift in Piet Zoomers/Dynamo een opvolger. Met Toon Gerbrands als coach en de weer op het oude nest teruggekeerde Bas van de Goor, heeft de Apeldoornse ploeg in de Final Four van de Top Teams Cup thuisvoordeel. “De Dynamohal was te klein om zoveel mensen te ontvangen, dus zijn we speciaal voor de Final Four verhuisd naar de Mheenhal. Het was écht een fantastische ambiance”, kan Van de Goor zich nog goed herinneren.
Huilen van geluk
Nederland is prima vertegenwoordigd, want ook VC Omniworld uit Almere heeft zich voor de Finals geplaatst. Alleen struikelt dat team in de halve finale over Lokomotiv Kharkov uit Oekraïne. Piet Zoomers/Dynamo rekent af met Azot Cherkasy uit datzelfde land. Van de Goor komt zelf niet veel in actie. Hij herstelt nog van een blessure. In de finale tegen Kharkov wordt de sterspeler zelfs gewisseld. De pas 17-jarige Jeroen Rauwerdink compenseert het gemis van een Van de Goor in vorm en eist een hoofdrol voor zich op. Dynamo wint. Supporters op de tribune huilen van geluk. Van de Goor schat de triomf op waarde. “Ik kan me voorstellen dat dit hét hoogtepunt is voor Dynamo. We hadden ook wel een heel sterk team staan, met goede spelers en prima coaches. In die periode was het gewoon dat Italiaanse clubs Europa Cups wonnen. Dit was bijna uniek. Daarna heeft niemand het ook meer nagedaan.”