In de rubriek Standplaats vertellen de internationals over de avonturen bij hun club in het buitenland. Vandaag Michiel Ahyi, die nu ook zijn zwangere vriendin Mirre over is, helemaal is gesetteld in Zuid-Korea.
Aandacht
“Ik ben direct na het WK op de Filipijnen naar Zuid-Korea gevlogen en kon hier, bij de club Daejeon Samsung BlueFangs, gelijk aanhaken. Veel tijd om stil te staan bij de zomer met het Nederlands team kreeg ik niet. Terugkijkend het was voor mij persoonlijk een goede zomer. Ik ben blij dat het zo heeft uitgepakt. Voorlopig gaat al mijn aandacht nu uit naar de club hier.
We zitten met zeven ploegen, die allemaal een groot Koreaans bedrijf als sponsor hebben, in een competitie en treffen elk team zes keer, drie keer uit en drie keer thuis. In deze fase van het seizoen is de vorm van de dag nog erg bepalend. Je mag als club hier één buitenlander van over de hele wereld en één Aziatische speler van buiten Korea onder contract hebben en in die laatste categorie hebben ze bijvoorbeeld ook landen als Australië en Iran meegenomen. Ik speel samen met een Australiër, Arash. We hebben allebei een tolk bij de trainingen en wedstrijden, want onze coach is een Koreaan, die het Engels niet machtig is."
Geregeld
“We spelen onze wedstrijden in Daejeon, twee uur verderop, maar we trainen hier in de buurt, in Yongin. Ik ga ’s ochtends na het ontbijt de deur uit naar de club en kom ’s avonds rond 7 uur weer thuis. Dat zijn best lange dagen. We eten ook op de club en ik heb er een eigen kamertje waar ik tussendoor kan slapen. Alles is hier heel goed geregeld. Dat is wel kenmerkend voor de cultuur hier en dat is heel prettig. Zelfs de kleinste praktische zaakjes zijn goed geregeld. Je hebt hier veel minder vervuiling dan in Nederland. Iedereen neemt zijn eigen afval mee. Het is heel veilig. Alleen op de weg doen ze niet onder voor het Nederlandse verkeer. Ik heb zelf een auto van de club en alle auto’s hebben hier geblindeerde ramen, dus je ziet niet wie er achter het stuur zit. Ze rijden een beetje volgens het Amerikaanse systeem. Je blijft zo veel mogelijk op je eigen baan en rechts inhalen mag. Opmerkelijk vind ik dat je hier kinderen van vier, vijf jaar, tenminste, ze zien er niet veel ouder dan dat, met een telefoon in de hand over straat ziet lopen. Van school naar huis."
Bibimpap
"Sinds kort is mijn vriendin Mirre ook over. Dat heeft even geduurd met het aanvragen van het visum. We moesten steeds weer nieuwe documenten aanleveren en dan zat er weer een vakantie tussen, waardoor er hier niet werd gewerkt. Maar nu is ze. We verwachten in februari ons eerste kind, een jongetje. We wonen hier in een appartement. Vorig jaar zat ik in een grotere stad en je merkt dat ze hier wat meer open zijn. Om de hoek heb je een leuke straat met restaurantje en cafeetjes. Mirre heeft een sportschool in de buurt. Het is niet de bedoeling dat ze hier alleen maar kan binnen zitten natuurlijk. Je kan hier echt heerlijk eten. Mijn favoriete gerecht is Bibimpap, een soort poké bowl maar dan met rundvlees. Ik weet nu al dat wanneer ik weer in Nederland ben, dat gerecht ga proberen zelf klaar te maken.”